1 februari

deze blog begonnen in november en nu februari schrijven, dat is raar. Het is alsof ik gisteren vertrokken ben. Leuke verrassing vandaag: Nel is terug! Na het ontbijt is het voedertijd.Garfield blijkt vandaag extra aanhankelijk te zijn; vanuit de slaapkamer volgt hij naar het ontbijt, vandaar naar de food-prep en hij gaat zelf mee als we de giraffen, mongooses en volgens eten geven. Daarna moet hij wel gered worden uit het hoge gras. Als een ros konijn springt hij naar me toe. Ik draag hen tot bij de struisvogels, daar naar de marmotten en we sluiten af bij de kippen. Als we daarna met de auto vertrekken kijkt hij ons zielig aan. Vandaag dragen we zoutblokken rond voor de dieren. Bij elke waterpoel eentje. 6 in totaal. Deze blokken zijn niet te heffen door 1 persoon dus we zijn een tijdje bezig met ze in te laden (en daarna ook weer uit te laden) we rijden meer dan 3u rond op het domein. Na zoveel weken hier, zijn er nog steeds plekken en wegen die nieuw voor mij zijn. Onderweg zien we naast de adembenemende uitzichten ook zebra's, elanden en tracks van 2 olifanten. We volgen de tracks maar slagen er niet in om ze te vinden. Maar het is leuk om te weten dat er wilde olifanten leven in okutala. Iets wat ik absoluut zal missen in België is het meerijden in een truck/auto achteraan in 'open air'. ondertussen al eeuwen geleden dat ik een 'normale' wagen heb gezeten.
Net op tijd komen we aan voor de lunch. Er was voorzien om daarna te gaan wandelen in de bergen maar in plaats daarvan worden we gebombardeerd tot babysit voor de 2 baby-stokstaartjes. (Foto's Facebook maandag) het is bijna een full time job om voor hen te zorgen. Als afsluiter van de dag voeden we de katten en de neushorens. Ondertussen zo gewend om mijn beestjes eten te geven dat ik ze niet meer aanzie als wilde dieren. Voor mij zij het 'huisdieren' geworden ;) al blijft voorzichtigheid wel prioriteit! Het is en blijven 'jagers'. Vandaag is het zaterdag en dat is nationale braaidag. Vanaf 19u verzamelt iedereen rond het kampvuur. We genieten van een aperitiefje terwijl we de zon zien ondergaan en de dieren zien toestromen aan de waterpoel. Het is alsof ik deze mensen al jaren ken. Verhalen worden verteld terwijl het vlees op de bbq wordt gelegd. Sinds JJ en Kobus (de managers) samen met ons eten, wordt er voor het eten een 'dankjewelgebed' gezeg, iedereen met elkaar verbonden door een hand te geven. Niet mijn ding maar ik nu ik hier zo lang in Namibië ben, versta ik dat de mensen hier iets nodig hebben om in te geloven. Als dat voor hen God is, is dat ok voor mij. Dit is een geweldige avond! Lekker eten, goed gezelschap en prachtig weer. Deze momenten worden diep gekoesterd.