eerste dag Tsjernobyl

Het was een woelige eerste nacht in hotel Ukraine; ondanks het feit dat we een rustige kamer hadden gevraagd en die ook kregen, bleek alsof het rumoer op het maidanplein onder onze venster plaats vond. Dus na lang draaien toch in slaap gevallen. Om vervolgens om 3u te worden opgeschrikt door 2 knallen die veel weg hadden van een bominslag. Ons bed daverde. Met een bang hartje lig ik te wachten op een alarm dat afgaat...maar er gebeurt niets dus probeer ik de slaap terug te vatten. Om 6u loopt de wekker af...we maken ons klaar voor de lang verwachte uitstap. Fris en monter stappen we om 6u55 het ontbijtbuffet binnen. Meteen daarop worden we onverbiddelijk weer buiten gezet. Het ontbijt begint om 7u en geen minuut vroeger!! De Russische discipline is hier nog blijven hangen ;) Dus zeer snel ontbijten want om 8u moeten we aan de andere kant van de stad zijn. Geladen met pak en zak en vooral heel veel geheugenkaartjes en camerabatterijen gaan we op weg. Eerste obstakel; een metroticket. 'Ticket to the Main train station' klinkt voor de loketbediende alsof we een hamburger bestellen. Met veel gebaren en een paar kaarten raken we er eindelijk uit. Ik betaal 0,12 eurocent voor mijn ticket. De roltrappen naar de kerkers van Kiev zijn in het hout en buiten veel reclame zijn wij duidelijk de bezienswaardigheid van de dag. Later komen we te weten dat we zoveel beziens hadden omdat we lachten...een handeling/emotie dat hier duidelijk niet gekend is! 10 min later dan verwacht zijn we op de afspraak. Alex neemt het geld in ontvangst waarna we met 4 reisgezellen de chauffeur en onze gids Sergei richting Chernobyl rijden. Na een tourtje in de bus weet ik dat we 2 dramaqueens bij hebben, een Australische nerd en een Zwitserse macho. Ik als oudste in de groep ben dus met mijn harem mannen op stap ;) Na 2 uurtjes rijden komen aan het eerste checkpoint. We moeten uitstappen en onze pas laten zien. Er wordt dus wel degelijk controleert. Zonder de nodige papieren (die onze gids) bij heeft, raak je hier niet binnen. Vanaf hier zitten we in de 'verboden zone' waar ettelijke regels moeten worden nageleefd. Met de nodige zorg wordt alles haarfijn uitgelegd. Onze gids is geboren in 1991 en zijn ouders zijn een van de vele families die zijn geëvacueerd. Zijn hart ligt in deze streek waardoor hij met de nodige passie en kennis ons door 'zijn land' neemt. Eerste stop is het bord van de stad Chernobyl. De naam betekent letterlijk 'donkere geschiedenis'. Een duistere toespeling op het mot van de stad als je het mij vraagt. In de stad leven nog mensen.vooral degene die aan het werk zijn binnen de zone. Het maximum dat je hier mag werken is 15 dagen, daarna ben je verplicht om 15 dagen uit de zone te blijven. We bezoeken een paar monumenten in de stad alsook de voertuigen die destijds gebruikt zijn om bodemonderzoek te doen. Ondertussen is het middag en gaan we eten in het hotel waar we ook deze nacht zullen verblijven. Na de rodebietensoep en schnitzel met spaghetti rijden we verder naar het volgende checkpoint. Hier zitten we in de 10km-zone al wat gevaarlijker en dus nog meer regels. Eerste stop is een basisschool...hallucinant om midden in een bos langs de kant van de weg een volledig vervallen school tegen te komen. Meteen blijkt ook waarom we lange mouwen en een broek moesten aantrekken; in deze streek waar de natuur het van de mensen heeft overgenomen, wemelt het van de insecten en in het bijzonder van de agressieve muggen. Dus die 'lange' outfit komt hier zeker van pas. We vervolgen onze weg en plots na een scherpe bocht doemen de 4 bekende reactoren op. Slechts een rivier en een brede berm scheiden ons van deze gevaarten. Er wordt druk gewerkt aan een nieuw omhulsel dat over reactor nummer 4 moet komen. Het lijkt alsof ik in een film ben terecht gekomen...ik sta hier gewoon voor de meest beruchte kernreactor ter wereld! Nog voor het goed en wel bij me doordringt staan we voor het 3e checkpoint, klaar om Pripyat binnen de rijden. We worden afgezet op het hoofdplein van de stad. Na 25 jaar wachten sta ik eindelijk op deze plek. Ik word omringt door gebouwen die ik al op duizenden foto's heb gezien. Ik kan niet geloven dat ik hier ben! Gewoon surreëel! Wat volgt is een 3u durende wandeling door het Walhalla voor de Urban fotograaf. We bezoeken de supermarkt, de kermis, het stadion, de sportschool, het theater, het 5 verdiep tellende ziekenhuis, het café aan het water, de muziekschool en de cinema...allemaal achtergelaten zoals het was in 1986. Het levert hallucinante beelden op. Dit gaat echt al mijn verwachtingen te boven! Naast een paar ingevallen scholen en huizen zijn ook de wegen nog amper herkenbaar. Enkel de verlichtingspalen verraden dat er ooit een weg heeft gelopen. De stad is helemaal overwoekerd door de groene kracht. Het is trouwens doodstil in Pripyat...enkel onze voetstappen weergalmen op wat van het beton is overgebleven. De kalmte en de rust die deze stad uitstraalt geeft een vals gevoel van veiligheid. Het geluid van de geigerteller laat ons weten dat het hier wel degelijk levensgevaarlijk is. En toch is het voor mij een magische plek. 3u is veel te kort om alles te ontdekken maar gezondheid gaat voor alles dus na de wandeling gaat het terug (via de reactors) naar het hotel. Onderweg stoppen we in de lokale supermarkt...oordeel zelf op de foto wat je ervan denkt ;) na het diner mogen we tot 22u 'buiten' zijn. Daarna gaat alles onherroepelijk vast. Het is ten strengste verboden om na dit uur de gebouwen nog te verlaten. Dus na ons internationaal babbeltje met de Deense dramaqueens gaat het richting bed.