sterren kijken

Het zijn mijn laatste dagen hier in Okutala. Zeer pijnlijk te weten dat ik binnenkort mijn thuis terug moet verlaten. Tenzij er zich andere opportuniteiten voor doen, zal ik pas binnen 7 maanden terug komen. Hopelijk voor een langere tijd dan deze trip. Het aftellen kan weer beginnen; nog 223 dagen.
De dag start alweer met de kleintjes en deze keer staan ze model voor een fotoshoot (zie FB).
Na het ontbijt is het de gewone routine weliswaar met een andere gids. Misschien ben ik de chaos van PJ gewend maar het klikt totaal niet met hem. Gelukkig kan ik ondertussen al mijn werk hier alleen uitvoeren zonder dat hij me moet begeleiden. Na het eten geven van de dieren, maak ik samen met Joshua de waterpool van de geiten en paarden schoon. Ook al is het zwaar werk, bezig zijn met water hier in Namibië is altijd leuk. Wat het nog interessanter maakt is dat de enclosure van Wolfi, onze hyena, er net naast ligt. Nieuwsgierig houdt hij ons de hele tijd in de gaten. Ik probeer wat tijd met hem door te brengen en dan gebeurt hetgeen wat ik nooit verwacht had: ik mag hem aanraken, meer nog; ik kan hem gewoon knuffelen (weliswaar met draad tussen) maar het is vrij bijzonder omdat hij zich normaal enkel laat aanraken door de mensen die hem dagelijks eten geven. En dan nog laat hij het niet altijd toe. Dus voor mij is dit een heel bijzonder moment. Je knuffelt immers niet elke dag een spotted hyena.
Net voor de lunch voorzien we de olifanten van 10 balen luzerne. Tot aan de volgende ronde van eten geven, is het vrij rustig. Ik geniet op het dek van de 'never ending movie' aan de waterpoel. Een uitzicht waar ik heel veel zou voor over hebben. In de namiddag geef ik uitleg aan de nieuwe vrijwilligers ga ik mee op de grote dieren eten te geven. Surabi speelt vandaag verstoppertje met ons. We moeten de hele omheining rondrijden voor we ze vinden. Sinds gisteren gedraagt ze zich anders dan gewoonlijk. Volgen de gids typisch vrouwelijk ;) wanneer we haar het vlees toewerpen neemt ze het op, brengt het 10 meter verder, laat het liggen en komt terug naar de omheining om net voor ons haar neer te leggen. En daar ligt ze dan, gewoon naar ons te kijken. Ze is zo mooi! Het is alsof ze gezelschap zoekt. Hartverscheurend om haar achter te moeten laten.
Om 18u vertrekken alle vrijwilligers naar de farmhouse. Om elkaar beter te leren kennen, houden we daar een braai. Koken op een kampvuur...daar zijn de Namibiërs echt expert in. Dus zoals gewoonlijk is het een 'lekkere' avond. Als we terugkeren naar de lodge staat Rhyno me op te wachten voor ons avondbabbeltje. Elke avond wordt het later en later. Het is al ver na twaalven als ik in mijn bed kruip.