19 januari

mijn eerste nacht in de lodge onder een muskietennet. Heerlijk en tegelijkertijd verontrustend want ik hoor geen dierengeluiden. Ik kan uitslapen tot 7u30 en mijn ontbijt wordt geserveerd, wat een luxe :) tijdens het ontbijt beslissen de andere 2 explorers dat ze geen gids nodig hebben tijdens de voedingsronde omdat ik er nu bij ben. Ik beschouw dat als een zeer groot compliment. En ondanks dat er alweer chaos is met het eten en tussen de verschillende mensen, krijgen alle dieren tijdig hun eten.
Na onze taken gaan we op gamedrive met PJ. We bezoeken de farmhouse en de 2 ghost-lodges en onderweg zien we natuurlijk heel veel dieren. Telkens als ik naar de verlaten lodges ga, denk er over om een van hen te kopen en te renoveren. Dat zou pas een droom zijn die uitkomt. Men vraagt hier 800 euro voor 1 hectare land. Dus dat zou zeker lukken. Echter de renovatiewerken zouden onbetaalbaar voor me zijn. Misschien moet ik op zoek naar een investeerder of soelaas zoeken in crowdfunding. Zeg nooit nooit ;)
Onderweg halen PJ en ik herinneringen op van onze vorige ritjes in Okutala. Volgend jaar ga ik op stap met hem in de woestijn. 2 weken in basic-camps en gewoon genieten van de natuur. Ik kijk er al naar uit. Na de lunch zit ik op mijn vast plekje op het benedendek...ik zou alles geven om hier te kunnen blijven zitten. Ondertussen stijgt de temperatuur boven de 40 graden en smelt ik zowaar weg in mijn stoel tot het plots begint te regenen. Nog nooit zo blij geweest om de regendruppels op mijn huid te voelen. Spijtig genoeg niet voor lang. Na 10min komt de schroeiende zon weer te voorschijn dus haast ik me terug naar de schaduw.
En dan om beurt komen PJ en Simone hun beklag bij me doen over hoe chaotisch alles verloopt de laatste tijd. Voor een paar uur ben ik de psycholoog van dienst. Ik probeer oplossingen en raad te geven waar ik kan maar ik weet dat het gebrek aan communicatie hier het grootste probleem is. En zo is het op elk werk hetzelfde 'plezier' ook al zit je te midden van de rimboe. In de late namiddag doen we onze tweede voedingsronde. Bij de cheeta's gaat Chris alweer in de fout en zonder ik het goed en wel besef, zet ik hem op zijn plaats. Blijkbaar tot grote vreugde van iedereen want niemand had het lef om op hem zijn fouten te wijzen. En zo heb ik alweer een fan minder maar ook 4 cheeta's die niet meer zullen ontsnappen.
Wanneer we terug bij de lodge bij de lodge zijn, ziet het er naar uit dat we zwaar onweer zullen krijgen. Niets is minder waar...de donkere wolken worden weggeblazen door een stevige wind. Teleurstelling alom. Het is dus alweer een zwoele avond die wordt beëindigd op het lower deck met Rhyno. De miljoenen sterren worden zichtbaar nadat de sluierbewolking is verdwenen. Tot diep in de nacht genieten van elkaars gezelschap en de vele verhalen die we te vertellen hebben.