10 december

Hier op harnas hebben ze een spreuk die voor mij vandaag werkelijkheid is geworden. Ze gaat als volgt: 'verwacht elke dag het onverwachte en wacht niet op het perfecte moment maar maak elk moment perfect.'
Dus vandaag begon de dag eigenlijk al verrassend goed want de regen was verdwenen en de zon scheen volop. Niet zo goed voor de mensen hier maar wel leuk voor ons. Vandaag geen food-prep maar research. De vorige keer vonden we de 5 cheeta's vrij vlug zodat we terug waren voor het middageten. Vandaag vertrekken we om 9u en om 9u30 vinden we de eerste twee Max en Mauritz. Op naar de volgende. Na 10min vangen we het eerste signaal op. Het ziet er naar uit dat we vandaag heel vroeg terug zullen zijn wat maakt dat we extra vrije tijd hebben. Na een half uurtje zoeken, vinden we Pride (de trots van Harnas). Op het eerst zicht alles in orde tot we korter komen. Haar 2 metgezellen zijn spoorloos en zij is gewond. Ze heeft blijkbaar een zware stamp gekregen tijdens het jagen. Op haar borst prijkt een gapende wonde. Gelukkig bloedt het niet maar je kan haar bot zien. Dus al te best is het niet. We zijn ook bang dat ze niet meer kan lopen omdat haar ene voorpoot is opgezwollen. We besluiten om de andere 2 ook op te sporen. De kans is immers groot dat ze in de buurt zijn. Ik blijf bij Pride want ze moet waarschijnlijk mee naar harnas. Terwijl de anderen zoeken staat Pride recht en wandelt ze verder. Zo happy dat ze kan lopen!!! Dat maakt het ook makkelijker om haar te vervoeren. Wanneer ze weer gaat liggen, merk je dat ze pijn heeft. Het is geen vloeiende beweging. En ondanks haar verwondingen blijft ze lief. Ik mag haar aaien en ze spint zelfs. Ondertussen zijn de 2 anderen gevonden, gelukkig zonder verwondingen. Dinga heeft en gezwollen kaak van een slechte kies maar dat was geweten. De dierenarts komt donderdag voor haar dus nu ook voor Pride. We proberen harnas te bereiken maar tevergeefs, we zijn te ver weg. Samen met een Noorse vrijwilligster blijf ik waken bij Pride terwijl de anderen terug rijden voor hulp en vlees want dat is de enige manier om een cheeta te vangen. Meer dan een uur staan wachten in de brandende zon maar het deert me niet. Zolang we Pride kunnen helpen, wil ik alles doen. Uiteindelijk komt er hulp. Een extra om ze alledrie in te vervoeren. Er een engelengeduld nodig om ze in de wagen te krijgen. Slechts 2 van de 3 krijgen we te pakken. We kunnen de derde niet achterlaten omdat ze nog te jong is om alleen te overleven. Oplossing: de eerste auto met de 2 cheeta's rijdt voor en zoals verwacht volgt de derde. Wij rijden achter om te zien of ze blijft volgen. Echter op genoeg afstand. Het is een huzarenstukje want we moeten zeer traag rijden en af en toe stoppen om gaar ademruimte en water te geven. Uiteindelijk duikt het meer dan 2u om te komen op de plek waar we moeten zijn; een verlaten damhuis waar d cheeta's kunnen blijven tot de dierenarts komt. Om 15u arriveren we op harnas om onze lunch te nuttigen. Wat een kalme dag zou worden is uiteindelijk uitgedraaid op een heuse reddingsoperatie. De namiddag geven we eten aan de dieren die buiten de boerderij leven maar nog steeds binnen het domein van harnas. Na het avondeten gaan Thomas en ik terug naar de boerderij want vanavond slapen we met de caracals. Wat leuk om buiten te liggen en de sterrenhemel te zien. Aan we horizon bliksemt het zoals nooit te voren. De carnavals kruipen op onze matras (net iets zwaarder van gewicht dan mijn Luigi). Samen met de kwakende kikkers en de vossen die rond onze omheining wandelen, gaan we de nacht in