dag 2 in Chernobyl

Dag twee in de verboden zone. We starten de dag met een hartig ontbijt. De democratie beslist dat we mensen die teruggekeerd zijn naar hun huizen niet zullen bezoeken. In plaats daarvan hebben we meer tijd in de 'secret militair zone'. Een gebied waar een gigantisch grote radar is opgesteld in tijden van de koude oorlog. Het doel: raketten die vanuit de VS naar de USSR werden afgevuurd te onderscheppen. Het duurt 30min voor de raket om de oceaan over te steken. Dankzij deze enorme radar kon men al na 5min de gelanceerde raket waarnemen. De omvang van deze installatie is gewoon de groot om te kunnen omschrijven. Tevens is het ook vrij exclusief om daar te wandelen aan gezien het domein slechts 6 maanden geleden is opengegaan voor het publiek. Dus na het checkpoint en een rit over een smalle betonweg, komen we aan bij de ingangspoort. Alweer overvalt me de desolaatheid als we het gebied betreden. Het is blijft moeilijk om te vatten dat ettelijke vierkante kilometers gewoon verlaten zijn. Omdat de radioactiviteit hier niet zo hoog is, kunnen we de radar 'beklimmen'. Via een verroeste en wiebelende trapladder kruipen we naar boven. 2 verdiepen hoger lijkt het alsof we mieren zijn op een mega klimrek. De omvang van deze constructie is gewoon niet te vatten. Na ons uitje op de radar bezoeken we de controlekamer en genieten we van het uitzicht op het dak van het vervallen gebouw. De gids vertelt ons dat dit domein werd omschreven als een plaats waar kinderen op kamp kwamen. Een leugen om de vijand op afstand te houden en de omwonenden gerust te stellen. Net op het moment dat we het gebied verlaten en ons busje instappen, breekt er een onweer los. De rest van de dag zal het donderen (geen regen) alsof de natuur kracht wil bijzetten tijdens onze uitstap in dit sinistere gebied. Volgende halte: de andere kant van Pripyat. Maw weer door een checkpoint om daarna te verdwalen door de voormalige straten van de stad. Eerste halte is het politiekantoor waar we geconfronteerd worden met de ettelijke cellen en de wanorde van paniek. Daarna bezoeken we school nummer 3 (van de 5). Boeken liggen verspreid in de gangen en lessenaars zijn omgekanteld bij het verlaten vd gebouwen. De kindergasmaskers in de klassen, maken pijnlijk duidelijk welke ramp zich hier heeft afgespeeld. Na de school gaan we naar het zwembad en ondanks dit complex nog tot 1996 gebruikt geweest is door de onderzoekers die hier werkten, is ook hier de evolutie van verval ingezet. Een foto van net voor de ramp laat zien dat dit wel degelijk een welvarende stad was. Na het zwembad zien we ook nog de brandweerkazerne en een kinderdagverblijf. Dat laatste grijpt me letterlijk en figuurlijk naar de keel. Kinderschoenen, kunstwerkjes, knuffels, kleine stoeltjes en bedjes liggen onaangeroerd in het gebouw. Pripyat telde 15.000 kinderen toen de ramp plaats vond...allemaal slachtoffer van het onzichtbare monster. Als afsluiter van deze voormiddag beklimmen we een 16 verdiep tellende flatgebouw (spijtig genoeg geen lift voor handen ;)). Het uitzicht is een allesomvattend beeld; voor ons de stad Pripyat met daarachter de kerncentrale. Van hier uit wordt ook nog maar eens duidelijk hoe groot deze ramp was; Tot zover het ook kan rijken is alles verlaten. We worden vooral omringt door bos. In de verte doemt de radar op maar verder is er gewoon niets. Het verbaast me te zien hoe groot deze stad wel was. Met meer dan 50.000 inwoners is het niet het dorpje dat ik in gedachten had. Vervolgens gaan we terug naar beneden en krijgen we de tijd om de appartement te bezoeken. De meeste zijn geplunderd vlak na de ramp. In sommige is er nog meubilair terug te vinden. Frappant is de omvang van deze wooneenheden. Klein is nog relatief zacht uitgedrukt. De standaard bestond uit een keuken, woon-slaapkamer, wc en badkamer maar alles in miniatuur. Als we met 2 binnen staan, hebben we het gevoel dat het al overbevolkt is. Bij de luxeuitvoering is de woonkamer van de slaapkamer gescheiden maar nog voelt het benauwd aan. Na ons bezoek aan Pripyat gaan we eten in de kantine van de arbeiders die hier nu nog werken. We betalen 2 euro voor het eten van 8 mensen (en neen dit is geen schrijffout!) Normaal mag je gratis eten als je een 'toegangsticket' koopt om de verboden zone binnen te gaan. Maar hier moeten we dus betalen ;) Na de lunch gaan we de vissen voeden in de 'besmette' rivier. Kabeljauws van immense omvang komen af op het brood. Het lijken wel zeemonsters. En daarna breekt eindelijk het ultieme moment aan: het bezoek aan reactor nummer 4. We moeten hier heel wat regels in acht nemen maar het is de moeite waard. Terwijl de geigerteller naarstig biept, staan wij op 300m van de meest beroemde reactor ter wereld foto's te nemen. We zijn in tijd beperkt dus na enkele minuten zitten we alweer in ons busje en is ook meteen onze Tsjernobyltour afgelopen. Na 2 controles op radioactiviteit en een stempel in het paspoort zijn we alweer onderweg naar Kiev. Veel te snel maar elke minuut en euro waard! Dit is een absolute aanrader. Een trip die me een leven lang zal bij blijven...