okutala

De vorige gastvrouw is terug naar haar de boerderij van haar familie omdat haar vader is gestorven. Spijtig...Katharina paste perfect in Casa Picollo. Om 11u worden we opgehaald om naar het Gecko huis te gaan. Daar wachten mijn metgezellen om te vertrekken naar okutala. Het is een heel blij weerzien met Oscar en Latoya!!! Zij is zwanger van haar eerste kindje...geboorte verwacht met Kerstmis. Alweer een reden om zeker terug te komen ;) en dan is het wachten geblazen. Een van de vrijwilligers haar vlucht heeft vertraging dus het enige wat we kunnen doen is (lang) wachten. Doordat we zo laat vertrekken zijn we verplicht om in het donker te rijden. Niet zonder gevaar hier in Namibië. De dieren zijn veel actiever wanneer de duisternis valt dus het risico om tegen een overstekende kolos te rijden is groot. Het lijkt een eindeloze rit en ik stel me de vraag waarom ik zonodig moet verliefd worden op een plek waar je meer dan 2 dagen onderweg bent om er te geraken. Liefde is duidelijk blind en absoluut niet rationeel :) maar ik weet waarom ik naar hier wil komen. De natuur heeft het hier voor het zeggen. Hier geen 100 musea die je kan bezoeken, geen hoogstaande cultuur of geschiedenis en geen steden die je absoluut moet gezien hebben. Gewoon niets en dat is wat het speciaal maakt. Je kan hier 7u rijden in rechte lijn zonder enige vorm van beschaving tegen te komen. Het enige wat je ziet zijn adembenemende landschappen die elk half uur veranderen. Gaande van moeras over bergen naar canyons om te eindigen in de woestijn die uitmondt in de zee. Dit is mijn grote liefde! Na de lande rit komen we aan ik okutala waar we met een heus comité worden ontvangen. JJ, Simone en desire geven me de indruk dat ik nooit ben weggeweest. Ik ben eindelijk daar waar ik moet zijn...