5 december

vandaag nemen we afscheid van 14 mensen. Na het ontbijt is er een uitgebreide knuffelsessie. Ook al ben ik hier nog maar een week, ook voor mij is het een emotioneel afscheid. Met sommige van hen heb ik 5 dagen zeer intensief samen gewerkt. Vooral Carmen, Vilde en Ben zijn mensen die ik niet snel zal vergeten.
Na het afscheid gaan we terug aan het werk. Het is zwaar werk maar de voldoening is o zo groot als je de dieren eten kan geven. Ze herkennen je en zijn zo blij om je te zien. Het leuke is dat je na het werk tijd met ze kan doorbrengen. Ze weten wie je bent en ze vertrouwen je. Vandaag hebben we onze handen vol met de baby-bavianen. Normaal doe je ongeveer 10min per dier om de kooien schoon te maken en eten te geven. Deze keer heeft het meer dan een half uur geduurd voor we verder konden. Reden: eerst geraken we er niet in want ze zitten alle 4 voor de deur en ze zijn slim genoeg om te weten hoe ze moeten ontsnappen. En daarna geraken we er niet uit omdat ze met ons mee willen. Ze klampen zich letterlijk vast aan ons. Tijdens ons half uurtje vrij voor de lunch nestel ik me bij de stokstaartjes. Tot ze plots allen rechtop zitten alsof ze worden aangevallen. 10 min later landt er een ULM op ons geïmproviseerd vliegveld. Dat was het enige wat nog mankeerde voor mij om het hier hemel op aarde te maken. Nu heb in spijt dat ik mijn vlieglicentie niet mee heb. Na de lunch bezoeken we Atheno, een cheeta die gewend is aan mensen. Hij laat zich met alle plezier verwennen met duizenden wrijfjes ;) als alles goed gaat, zal ik 2x met hem slapen. Ik kijk er zo naar uit. Verder zal ik ook een nacht doorbrengen met Oma, de baby-bavianen en de caracats.
Na de werkdag breng in tijd door met Jacoby. Hij begint me eindelijk te vertrouwen. Ik ben zowat geheel ontvlooid ;) Waar ik hier trouwens al een paar keer hard van verschoten ben, zijn de huiskatten. Ik ben absoluut niet meer gewend dat een kat naar me toe sluipt en ik ze niet hoor. Luigi hoor je van ver komen. Hij zou het hier ook wel naar zijn zin hebben. Na het avondeten hebben we terug een nachttoer. We zien zebra's, leeuwen en luipaarden. Bij de laatste stoppen we om foto's te nemen. En daar loopt het fout voor een van de mensen die mee is; Frauke. Ze zit neer en wil foto nemen, de luipaard komt naar haar toe, zij verschiet en valt achterover. Als reactie grijpt ze het eerste beste ding om haar recht te houden wat nu toevallig de elektrische omheining is. Ze schrikt nog meer, valt achterover en breekt haar voet. Niet het moment 's nachts en zeker niet als je op 2u rijden van de eerste stad zit. We brengen haar terug naar de boerderij. Daar wordt de plaatselijke dokter erbij gehaald. Veel kan hij niet doen dan pijnstillers geven. Vandaag blijft ze nog slapen in harnas. Morgen nemen ze haar mee naar Gobabis om foto's te maken. Haar avontuur zal hier aflopen want werken in het gips zal er niet inzitten. Ondertussen mag ik weer in slaap vallen met brullende leeuwen en een machtige sterrenhemel. Ik kan de sterren zien vanuit mijn bed...