Afrikaans

Eerste echte werkdag vandaag. Zoals reeds gezegd is het werk meer gestructureerd. Iedereen weet precies wat te doen. Een heel andere mentaliteit dan het gezapig sfeertje de vorige keer. Maar dit systeem heeft zijn voordeel dat het werk veel sneller gedaan is en we dus meer van de dieren kunnen genieten. Mijn taak vandaag is de thee maken voor de giraffen. Ipv melk krijgen ze nu 2x per dag thee. Ik had mijn trio al zien rond lopen op afstand maar eens dichterbij merk ik pas hoe groot ze geworden zijn. Duidelijk geen babygiraffen meer! Maar ondanks dat ze een paar meter groter zijn, blijven het schatjes. Een welkomsknuffel was hier zeker op zijn plaats. Daarna geven we de mongooses eten en ook de neushorens. Vervolgens wordt de groep opgesplitst. Samen met Joshua, Steffi en Chris voorzien we de olifanten, geiten en giraffen van luzerne. 18 balen in totaal, maw heel wat gesleur en ook meteen de eerste schrammen en blauwe plekken. Zo leuk om terug te zijn :) het verblijf van Dan en Dina wordt opgekuist en tegen de tijd dat al die dingen gedaan zijn, is het lunchtijd.
De stokstaartjes die destijds zijn toegekomen toen ik hier was, zijn ook uitgegroeide tot volwaardige 'volwassenen'. Omdat ze toen 2 weken bij me hebben geslapen, herkennen ze mijn 'geur'. Ik spendeer mijn vrije tijd met de kleintjes die maar al te graag hun middagdutje doen op mijn schoot. Terwijl stijgt de temperatuur in Namibië. In tegenstelling tot de zomer is het in de winter droogseizoen waardoor de gevoelstemperatuur veel hoger ligt. 27 graden voelt aan als 40. Het is een pakkende hitte. Veel moeilijker te verdagen dan wanneer het is vochtiger is. Het heeft hier al maanden niet geregend en de grond ziet bloedrood. Mooie beelden maar voor de dieren is het een harde tijd.
In de namiddag krijgen de giraffen terug hun thee en daarna gaat het richting carnivoren. Surabi als eerste; nog steeds haar statige zelf. Omwille van de winter wat pluiziger maar het staat haar ;) ze heeft een nieuw gebied waar ze vrij kan in rondlopen en het doet haar blijkbaar goed. Volgende is Wolfi...mijn schatje. Nog geen haar veranderd; levendig en een eeuwige charmeur met zijn grote ogen. He always makes my day. Wanneer we terug komen van onze ronde blijkt Gillian hier te zijn. Zoals bij alle anderen is het een warm en hartelijk weerzien. Na de zonsondergang gaan we van start met het aperitief in de bar. Terwijl de andere vrijwilligers naar boven gaan om eten, raak ik in gesprek met 2 koppels die ook op het dek zitten. Rasechte Namibiërs, werknemers van Kobus. Omdat het zo een aangename babbel is, besluit ik om samen met hen te dineren. Een gebed is onontbeerlijk voor we beginnen eten en ook al ben ik totaal niet gelovig, het schept een band. Het gesprek verloopt in het Afrikaans en eigenlijk gaat dat vrij vlot. Er wordt heel wat afgelachen. Het is alsof ik deze mensen al jaren ken. Na het eten genieten we rond het kampvuur van ons dessert. De chef-kok vergezeld ons en na een paar glazen wijn wordt de gitaar boven gehaald. De beste Afrikaanse liedjes passeren de revue. En terwijl ik geniet van dit gebeuren komen de dieren drinken aan de waterpool en blinken er miljoenen sterren boven mijn hoofd. Alweer een onvergetelijke avond in Okutala....