Shua

Voor dag en dauw de dag start ik met het voeden van mijn klein steenbokje. Terwijl de zon langzaam over de heuvels van Okutala kruipt, geef ik Shua zijn thee. Het is een intens moment....zittend in het rode zand en genieten van de eerste zonnestralen terwijl Shua zijn klein neusje optrekt om te drinken. Daarna volgen Klippie, Carly en de stokstaartjes. Er bestaat geen betere manier om de dag te beginnen. Terwijl de zon haar eerste warmt afgeeft, schuiven we aan aan de ontbijttafel. De eerste dieren verschijnen aan de waterpool...een voorteken dat het een warme dag zal worden. Na het ontbijt nemen Sabine en ik het project 'stokstaartjes' onder de loep. Omdat het wijfje zwanger is, moeten ze zo snel mogelijk een eigen plekje krijgen. Op dit moment lopen ze hier gewoon rond en hebben ze geen plaats om een nest te bouwen. We besluiten ze in het vroegere verblijf van de mongooses te laten lopen. Dus nadat we de watervoorziening daar hebben afgewerkt, laten we ze vrij. Ondertussen heb ik quality-time met mijn giraffen. Ook al zijn ze nu dik drie meter hoger dan mij, ze zijn nog steeds mijn 'kleintjes'. Ik neem ze mee op wandel en drop ze aan een van hun lievelingsbomen (de mupani). En dan gebeurt datgene wat we vreesden: de mongooses eisen hun vroegere woonplaats op. Ze gaan in aanval met onze stokstaartjes. Dus in allerijl evacueren we de kleintjes. Het is dus geen optie om ze daar te laten. Na de lunch gaan we op zoek naar alternatieven. Tussen al deze dingen in, moeten we nog steeds om de 3u de kleine dieren eten geven. Terwijl we voor de 4e terug gaan naar het huis van JJ voor deze taak, krijgen we een geniale inval. Het zwembad van JJ is momenteel een ruïne en het ziet er niet naar uit dat het ooit zal veranderen. Ons voorstel: we nemen de helft van het zwembad aan het diepe deel, doen er zand, rotsen en takken in en sluiten het langs een kant af. Volgens ons de beste plek om stokstaartjes te houden zonder dat ze worden aangevallen en ondertussen kan iedereen hen zien en bezoeken. Het idee valt in goede aard bij de mensen van de lodge. We moeten nu enkel de toestemming van JJ en Kobus hebben.
Omdat er morgen mensen vertrekken, hebben we vanavond aperitief op de sundowner...voor mij de mooiste plek van de lodge. Gelegen op een berg waar je overzicht hebt over Okutala en een adembenemende zonsondergang kan aanschouwen. Terwijl de rode grond nog een extra pigment krijgt door de dalende zon, neem ik afscheid van Denise, Marilou en Bob. Altijd hard om mensen te zien vertrekken. Wanneer ik we terug zijn in de lodge, wacht er een aangename verrassing; PJ is terug. De toon wordt meteen gezet en ik weet nu al dat de komende dagen er weer met heel wat water, modder en stenen zal gegooid worden ;) eerlijk: ik ben blij dat hij terug is...hij brengt de lodge weer tot leven. We praten nog lang na over mijn vorig verblijf en over wat we mij nog allemaal te wachten staat. Mijn laatste babbel is alweer met de chef-kok. Tegen het eind van mijn verblijf weet ik perfect hoe ik Namibische gerechten moeten maken :)