6 januari

pakjes- en kaartjestijd. Dankjewel aan zus, (groot)ouders,Jente en A'ke voor de leuke attenties. Great start of the day! 6u en ik geniet van de opkomende zon. Ik denk aan de verkeersborden die ik hier exact een jaar geleden samen met PJ heb neer gezet. Wie had gedacht dat ik 365 dagen later hier zou komen 'house-sitten'. Okutala heeft voor altijd een speciaal plaatsje in mijn hart.
Wanneer we bijna aan de lodge zijn om onze voedingsronde te beginnen, staan er plots 2 wilde giraffen voor onze neus. Gigantisch groot. Nu pas zie je hoe klein onze 3 bengels zijn. Deze zijn mastodonten die we met de nodige voorzichtigheid moeten voorbij gaan. Aan de lodge staan onze 3 giraffen ons op te wachten maar ze hebben niet veel zin in thee, eerder in al het groen dat rond de waterdam groeit. Nog voor ik goed en wel mijn taken heb volbracht, komt Simone met een kadootje aandraven; een supermooi kaartje en een stripboek over stokstaartjes (cf. Facebook). Omdat ik niet echt weg kan uit Okutala, besluit Max om met mij de zoutblokken aan de waterdammen gaan leggen, wat meteen ook een game-drive is door Okutala. Uren rijden we rond en komen we op de mooiste plekjes. Onderweg zien we heel wat antilopen, zebra's en warthdogs. Ik geniet intens....dit voelt aan als mijn wereld. Ondertussen stromen de digitale verjaardagswensen binnen waarvoor allen dank. Het doet me plezier te weten dat ik ook een pak vrienden heb in Belgenland! Na de lunch doen we de voedingsronde onder een dreigende lucht...het lijkt alsof er elk moment een gigantisch onweer kan los barsten maar uiteindelijk regent het 5 druppels en trekken de wolken weg. Wij, als Belg, zouden dit super vinden maar voor de mensen hier is het een grote teleurstelling. De dieren en planten hebben dringend water nodig. Wij proberen te helpen waar het kan maar iedereen van water voorzien is niet mogelijk. Te weten dat wij de regen vervloeken terwijl ze er hier naar snakken maakt dat je veel dingen in een ander perspectief gaat zien. Thuis begin ik aan mijn 2e voedingsronde...geheel normaal tot ik bij de kippen kom. Er zijn kleintjes! Maar de moeder zorgt er niet voor dus ik probeer degene die nog leven te redden. Er is een eitje dat al half gebroken is en ook dat neem ik mee. Hebben jullie ooit al eens de geboorte van een kuiken in jullie hand mogen meemaken? Het kraken van de schaal terwijl je de eerste pootjes ziet te voorschijn komen. Pas na een half uur ligt er plots een kuikentje in je schoot, nog vast gehecht aan de schaal. Ook al is het 'maar' een kip, dit is een wonderlijk gebeuren. Het is zo klein dat ik het amper durf vast pakken. Ik probeer het warm te houden en eten te geven. De rest ban de avond staat volledig in het teken van 'mijn' kippen. Mijn moedergevoel komt boven ;)