23 februari

23 februari: na een korte nacht ontwaken we onder een staalblauwe hemel. De zon weerkaatst op de sneeuw waardoor het lijkt alsof we in een 'glitterende' wereld vertoeven. Tijdens het ontbijt begint de zon aan haar korte klim; om 16u gaat ze alweer onder. Voor de locale bevolking een 'lange' dag...ze weten ons te vertellen dat mevrouw soleil in december al om 13u onder is. Dus iedereen is blij nu ze zolang blijft schijnen. Na het ontbijt begint de cavalerie van het 'inpakken'; thermisch ondergoed, fleece, dikke kousen, oorwarmers, handschoenen, sjaals en jassen worden in alle mogelijk bochten rond ons lichaam gewikkeld. We zien er niet uit maar we hebben geen kou bij -17 graden! Eerste activiteit van vandaag: een husky-tocht. Nog voor ik goed en wel aan de slee ben, is mijn hart al ingepalmd door de honden. Wat een prachtdieren. Ze zien er verzorgd uit en worden met respect behandeld, daar ben ik blij om. De gids vertelt ons dat de honden gemaakt zijn om te lopen en ze ook niets liever doen en dat merken we; alle honden staan de dringen om mee op tocht te gaan. 6 sleeën met elk 5 honden staan klaar om ons het Lapse land te laten zien. We krijgen een uitgebreide uitleg over hoe we de slee moeten besturen en daarna gaan we op pad. Ik sta als eerste aan het 'stuur' en ik geniet ten volle. We zoeven door het witte landschap. Wat is het hier mooi en wit. Verder worden we omringt door een oorverdovende stilte want als de honden rennen, maken ze geen lawaai. Enkel als we laten stil staan, beginnen ze te huilen: een smeekbede om terug te mogen lopen. De uitzichten onderweg zijn adembenemend mooi. Woorden schieten te kort om te vertellen hoe prachtig het hier is. Net voor we het grote meer bereiken, blijkt een van de honden gewond te zijn; in een doorn gestapt. De gids verzorgt de poot en na wikkelt er een sok rond. Het deert de hond allemaal niet, het enige wat hij wil doen is lopen. Op het meer houden we een korte stop om te wisselen van 'chauffeur'. Ik neem plaats in het zitgedeelte. En off we go. Het is een heel andere beleving om niet te sturen. Je ziet andere dingen oa dat een van de honden telkens kwaad achterom kijkt als we de rem gebruiken :) na bijna 3u glijden komen we terug aan bij de lodge en dan begint voor mij het leukste deel; de honden losmaken en verzorgen. Ik ben verkocht aan deze lieverds. Om 13u is er lunch: een stevige chilisoep om ons te weren tegen de kou. Daarna gaan we op wandel door de lodge. Normaal loop steevast met een snowboard door dit soort sneeuw...wel leuk om eens zonder ballast te genieten van het witte landschap. Na de wandeling nestelen we ons voor het haardvuur in de lodge. We maken een babbeltje met Emmy. Ook zij heeft het noorderlicht de vorige nacht bewonderd en weet ons te melden dat het fenomenaal mooi was. Dat te horen van iemand die hier al 2 jaar werkt, weten we dat we getuige geweest zijn van een uitzonderlijk schouwspel gisterennacht. Na het avondmaal was het de planning om met de auto te gaan hunten naar de aurora borealis maar het weer denkt daar anders over. Het is te bewolkt om te vertrekken dus blijven de rest van de avond keuvelen rond het haardvuur. Deze avond dus geen noorderlicht.