25 december

ooooh wat heb ik kou gehad deze nacht! Ik wist niet dat het zo erg kon afkoelen in de zomertijd. Voor dag en dauw opgestaan om een douche te nemen. Het water wordt hier verwarmd door een open vuur...en het is gloeiend heet. Maar na deze koude nacht kan ik dit goed gebruiken. Na het ontbijt gaan we op safari in Lake Nakuru. Een vrij klein park maar speciaal. Het stijgende water heeft er voor gezorgd dat er 'spookbomen' in het water staan. Verder zitten hier alle dieren behalve olifanten. We spotten onderweg leeuwen, giraffen, neushorens en tal van grazers. Het is echter vooral het meer dan een extra dimensie geeft aan dit park. Na onze safari gaan we terug inkopen doen. Gelukkig wat rustiger dan gisteren. Naast een superzware pyjama koop ik schoolgerief voor de kinderen van het weeshuis. We mogen de spullen niet zelf afgeven omdat er anders ruzie zou ontstaan dus laten we ze achter bij de oppasser. We bezoek eerst de kleintjes; kindjes tussen 0 en 4 jaar. Meteen komt er een jongetje naar me toe met de vraag of ik hem wil oppakken. Hij klemt zijn handen rond mijn nek alsof hij me nooit meer zal loslaten. Uiteindelijk kan ik hem overtuigen om samen te spelen. Ook al is dit aangrijpend, het is goed dat de kinderen worden opgevangen. Ze worden hier Christelijk opgevoed dus voor het eten bidden ze. Is het verbazend hoe gedisciplineerd ze aan tafel zitten om te eten ook al zijn ze nog zo klein. Een waar voorbeeld voor onze kinderen. Daarna gaan we richting de oudere. Daar krijgen we de kans om samen met hen te eten. Elk van onze groep gaat aan een andere tafel zitten. Ik kom terecht bij 4 jongetjes die heel graag bakker, mecanicien , politieman of leerkracht willen worden. En ook al zijn er slechts 7 jaar, ze spreken naast Swahili ook perfect Engels. Na het eten word ik door een meisje meegesleurd naar haar vriendinnen. Daar krijg ik een stroom vragen over mijn privéleven. Ze willen weten of ik een man heb, wat ik doe van werk en hoe oud ik ben. Maar wat hun het meeste interesseert zijn mijn witte handen en mijn lang sluik haar. Iedereen wil mijn handen voelen en het meisje op mijn schoot wil mijn ene hand niet meer los laten. De fascinatie dat ze mijn aders kunnen zien en ik blauwe plekken is voor mij een raar gegeven. Vervolgens gaan we met de kinderen mee naar het avondgebed. Geen kerkdienst maar een gezellig samen zijn. Mijn nieuwe vriendin troont me mee naar de eerste rij. Zij komt op mijn schoot zitten en meteen word ik omringt door 5 andere meisjes, waaronder een naamgenoot. De 'devotie' duurt ruim 2u en in die tijden worden mijn handen nogmaals grondig onderzocht. Mijn haar wordt 500 keer gevlochten en los gemaakt. Ik eindig uiteindelijk met een uiterst strakke vlecht. Het is een bijzonder moment om tijd door te brengen met deze kinderen. Pakkend maar ook geruststellend te weten dat ze hier eten en scholing krijgen. Na de dienst komen talrijke kinderen naar me toe om een knuffel te krijgen voor ze gaan slapen. Het mijn hart toch wel een beetje. Nadat iedereen naar de slaapblokken is bevracht gaan wij naar de bar van de lodge. Er wordt nog lang nagepraat over ons bezoek aan het Weeshuis. Het zal een herinnering worden dat we nooit meer zullen vergeten...